Ankie Vandekerckhove

Projectmedewerker bij Vernieuwing in de Basisvoorzieningen voor Jonge Kinderen (VBJK)

Rechten 1982 - 1987, Criminologische Wetenschappen 1986 - 1988

Na mijn humaniora studies Latijn Grieks koos ik ervoor niet meteen naar de universiteit, maar een jaar naar het buitenland te gaan met de internationale uitwisselingsorganisatie AFS. Dat jaar heeft me behoorlijk veranderd als mens. Ik woonde bij Mexicaanse immigranten in New Mexico wat een groot verschil was met de beschermde, geprivilegieerde leefwereld waar ik uit kwam. Zo’n ervaring tekent je - in positieve zin - en zet je met beide voeten op de grond. Het doet je beseffen dat veel afhangt van waar je wieg staat. Tijdens dat jaar is bij mij een soort engagement ontstaan. Een meer open manier om naar de samenleving te kijken, zeg maar.

Eens terug thuis ben ik Rechten gaan studeren vanuit een houding van ‘we zien dan wel’. Maar na vijf jaar wist ik het nog niet. En dus ging ik nog Criminologie studeren waarbij prof. dr. Verhellen destijds een belangrijke mentor voor mij werd.  Toen bovendien rond die tijd ook het Kinderrechtenverdrag gestemd werd door de Verenigde Naties viel voor mij de puzzel ineens in elkaar.

“Na mijn humaniora ben ik een jaar gaan wonen bij Mexicaanse immigranten in de VS. Tijdens dat jaar is bij mij een soort engagement ontstaan.”

Trouwens, hoewel Rechten me als 18-jarige studiekiezer eerder een saaie bedoening leek, besefte ik tegelijk dat veel belangrijke zaken in het leven afhangen van het recht. Of je al dan niet recht hebt of toegang hebt tot iets bijvoorbeeld. Recht als systeem, als ordening van de samenleving, mensen tot hun recht laten komen, letterlijk en figuurlijk: het was iets dat mij boeide. En dus zou ik opnieuw dezelfde keuze maken.

Ik werd gebeten door mensenrechten. Aandacht voor kinderen en jongeren zijn uiteindelijk de rode draad in mijn loopbaan geworden. Zelfs tijdens de enkele jaren dat ik aan de balie werkte kwam het altijd neer op kinderrechten. Of het nu ging om familierecht of omgangsrecht: altijd proberen uitkijken voor het belang van het kind, daar maakte ik een zaak van. Ik combineerde mijn werk aan de balie destijds met een halftijdse baan als wetenschappelijk medewerker aan de UGent, in het voormalige Centrum voor de Rechten van het Kind. Ik werkte ook een aantal keer voor Kind en Gezin. En dan was er uiteraard mijn werk als Kinderrechtencommissaris.

“Zoek vooral iets wat je zelf leuk vindt om te doen en niet iets wat je denkt te moeten doen. Want eens afgestudeerd, ga jij het moeten waarmaken.”

Wat me drijft is de overtuiging van het belang om aandacht te hebben voor kinderen, inclusief de allerjongsten. De eerste levensjaren zijn van kapitaal belang en daar wordt tot op heden onvoldoende bij stil gestaan. Ik laat me daarbij ook inspireren door het eeuwenoude ‘it takes a village to raise a child’. Ook nu, bij mijn job als projectmedewerker bij VBJK (‘Vernieuwing in de Basisvoorzieningen voor het Jonge Kind’) is dat wat me voortstuwt.

Zelf ben ik niet de meest technische jurist, maar ik heb een belangrijke juridische reflex dankzij mijn studies. Vooral op het kinderrechtencommissariaat heb ik dat gemerkt. Al is jurist zijn geen vereiste om kinderrechtencommissaris te zijn. Maar je merkt bepaalde zaken op in je redeneervermogen die minder aanwezig zijn bij niet juristen. Mensen zeggen: ‘Kinderen hebben recht op liefde’. ‘Neen’, zeg ik dan, ‘dat is Bond zonder Naam’. Dat is geen juridische omschrijving van wat kinderen nodig hebben. Dat zou ook moeilijk afdwingbaar zijn. Dan voel ik, ik ben meer juridisch ingesteld dan ik soms denk.

Voor jonge studiekiezers zijn de keuzes ondertussen zo groot. Alsof je in de supermarkt staat, voor een rek met allerlei soorten cornflakes waardoor je het op de duur niet meer weet. En dus, zoek vooral iets wat je zelf leuk vindt om te doen en niet iets wat je denkt te moeten doen. Want eens afgestudeerd, ga jij het moeten waarmaken. Dus ga voor je passie, dan kies je nooit verkeerd. Daar blijf ik optimistisch in.